الکس گارلند را برخی با فیلم هوش مصنوعی برجسته‌ی او Ex Machina می‌شناسند، برخی هم با برداشت مغز تیلیت کن او از Annihalation در باب بیگانگان و عده‌ی غالب نیز اصلا او را نمی‌شناسند.
ولی من بی‌شک او را تا سال‌ها با شاهکار Devs خواهم شناخت. مینی سریال علمی-تخیل فاخر کمتر شناخته‌ی شده‌ی هشت قسمتی که همین اخیرا قسمت آخرش پخش شد و وقت آن است که از آن تعریف و تمجید کنم.
برداشت عمیق‌تر من پس از تماشای فیلم را بخوانید
عشق ما به این مرد به کنار، او کسی نیست که بتوان جدی نگرفتش. متفکریست با ایده‌هایی ناب و بی‌همتا و استادیست در تجربه پذیر کردن و بیرون کشیدن احساس هیجان از هر آن چه پیچیده و درک‌ناپذیر شمرده می‌شود. «سعی نکن بفهمیش، احساسش کن!». البته... کریستوفر نولان! تریلر فیلم جدید او آمده‌است، و انگار باید تحلیلش کنم.
فرض کنید ما و رفیقمان کارگر لوله کشیم. مشغول تعمیر لوله‌کشی‌های قدیمی در زیرزمین یک ساختمان هستیم، که بر می‌خوریم به شیر اصلی کنترل جریان آب ساختمان. شیری است بزرگ و تنومند و آهنی که زنگار در گوشه کنارش رشد کرده. هر جور که شده باید این شیر را باز کنیم، اما قدمت و فرسودگی شیر باعث می‌شود حتی ذره‌ای با تمام زور زدن‌هایمان، شیر تکان نخورد و نچرخد. تلاش بی‌فایده به نظر می‌رسد. ما به رفیقمان می‌گوییم:
دیگر وقتش است یک جفت آچار فرانسه‌ی مدل جدید که کارایی بسیار بهتری از آچار فرانسه‌ی قدیمیمان دارد بخریم. این شیر مگر بدون کمک آن‌ها باز نمی‌شود، یا شاید هم بدون آن باز بشود، اما حسابی خسته‌مان می‌کند و تا شب وقتمان را می‌گیرد.
رفیق، پس از کمی فکر نظر موافقش را اعلام می‌کند و در تایید می‌گوید: واقعا وقتش است خساست را کنار بگذاریم و برویم آچار فرانسه‌ی جدید بخریم. و خودش پیشنهاد می‌دهد، تو این جا باش، مشغول خورده ریز کارها تا من بروم آچار جدید بخرم و برگردم. موافقت حاصل می‌شود و او می‌رود.
حال برای مدتی ما تنها مانده‌ایم و زیرزمین قدیمی، ابتدا می‌نشینیم برای کمی استراحت تا این که بی‌کاری حوصله‌مان را سر می‌برد، بر می‌خیزیم و با همان آچار قدیمیمان دوباره می‌افتیم به جان شیر قدیمی زنگار بسته، می‌دانیم با این آچار کار به جایی نمی‌رسد، اما باز دلمان نمی‌آید شانسمان را امتحان نکنیم، و پیش خودمان می‌گوییم اگر رفیقمان بازگردد و ببیند ما توانسته‌ایم با همان آچار قدیمی شیر را باز کنیم، حتما کلی شگفت‌زده می‌شود.
البته تلاش ما بی‌فایده می‌ماند، شیر بزرگ باز نمی‌شود، حسابی خسته می‌شویم و رفیقمان الان‌هاست که برسد. واقعا احمقانه نیست که باز بیفتیم به جان شیر قدیمی؟ یا مثل آدمی عاقل تنها چند دقیقه صبر کنیم تا رفیقمان بازگردد و به کمک آچار نیرومند جدید شیر را به مراتب راحت تر بگشاییم؟ ها؟ فکرتان را بکنید.
استیت(state) خلاء استیتی است که همه چیز بر آن سوار می‌شود. شاید بخواهید بحث فلسفی‌ای را در همین آغاز پیش بکشید که خب خود این خلاء آیا چیزی هست یا نه؟ باید این رویکرد را در ابتدا متوقف کرد، درست مانند ریاضیات که صفر در آن <<تعریف>> می‌شود و اعداد طبیعی دیگر با افزودن یک به آن صفر به دست می‌آیند، این جا نیز بیایید خلاء را عنصر ریاضی تعریف شده در نظر بگیریم.
با افزوده شدن عملگرهای بالابرنده، مثل افزودن ۱ ها به صفر، می‌توان به استیت‌هایی دست یافت که در آن‌ها موجودیت‌ها شروع به زندگی کرده‌اند: میدان‌ها تحریک شده و ذرات آفریده شده‌اند. این ذرات تمام جهان ما را می‌سازند. اما فراموش نکنیم همه چیز سوار است بر همان استیت خلاء.
پس بر مبنای بحث‌هایی که تا این جا انجام شد نتیجه می‌گیریم: هر عمل شما در استیت خلاء بر جهان اطراف اثر می‌گذارد، میدان‌های روشن شده در اطراف شما که برای اثبات وجود آن‌ها توجه شما را به تصویر زیر جلب می‌کنم (بله چشمه‌ی این امواج از قلب است! انتظار دیگری که نداشتید؟) فضای اطراف را تحت تاثیر قرار می‌دهد. پس به خاطر داشته باشید، هر کار خوبی که انجام بدهید، هر فکر مثبتی که در سرتان داشته باشید، به هر کسی که کمک کنید، هر لبخندی که به فرزندتان بزنید، نتیجه‌اش در استیت خلاء باقی می‌ماند و زندگی‌تان را ازین رو به آن رو می‌کند. هر فکر منفی اما، باعث راه افتادن جریان‌های با بار منفی در این میدان و عملا آسیب‌رسیدن به دستگاه گوارشی خودتان می‌شود.
پس فراموش نکنید، زندگی زیبا خواهد بود اگر به زیبایی به آن بنگرید و استیت خلاء رابطه‌ی تنگانگی با دستگاه هاضمه دارد و اینکه اگر به ملکول‌های آب فحش بدهید می‌شنوند و یاد می‌گیرند(حتی ممکن است جوابتان را بدهند)
پکیج‌های ::موفقیت شغلی به کمک نظریه میدان کوانتومی:: ما را تنها با فرستادن عدد ۱ به عدد ۲ تهیه کنید.
تصویر زیر
مطلبی که قرار بود در ابتدا فقط معرفی انیمه‌ی Made In Abyss باشد ولی در انتها هر چیزی شد به جز معرفی انیمه‌ی Made In Abyss. اصلاً به کل هدف نگارشش تغییر کرد!
به خاطر آوردم آن روزی را که استاد، در میانه ی ساعت کلاس فرمولی مفصّل بر تخته را به نقطه ای منتهی ساخت. پشت به ما پنج ثانیه نگاهش کرد، سر به تاسف تکان داد و گچ رها کرد. سپس رو به ما شد، گفت:« تمام است. همه ش همین بود. بیش ازین نمیدانم، هیچ کس نمیداند، باقیش بر عهده ی شماست. خدانگهدار. »
_از مجموعه ی: "خاطراتی که جالب میشد اگر واقعی بودند."
