تصمیم گرفتم یک مطلب جدید بزارم . ولی متاسفانه وقت نیست ... پس منصرف شدم .
امریست بغرنج در خوابگاه ها به نام شستن ظروف . مهم نیست چقدر کار روی سرت ریخته یا حوصله ات به ته رسیده ، این امر اجتناب ناپذیر است . گرچه شستن ظرف ها چون قضای الهی با جبر بر شما مقدر شده است ولی اندکی کورسوی امید و درجه ای آزادی و اختیار بر شما باقیست ... ان ازادی چنین است : شما مختارید ظرف ها را بعد هر وعده غذایی بشویید یا قبلش . قبل از اینکه ادامه دهیم بنابر تجربیات قبلی یا شبیه سازی ذهنی ، یکی از دو روش را انتخاب کنید .
سوالی برای من مطرح است : حاصل هر دوی این روش ها یکیست ( تمیز بودن ظروف در حین میل غذا ) اما شستن ظرف بعد از غذا معیار بارز برنامه ریزی وقت و اینده نگریست در حالیکه شستن ظرف قبل از غذا مصداق کار امروز به فردا اندازی و تنبلی و غیره و غیره . کسی میتواند به من بفهماند چرا ؟
وقتی چشمانش را گشود ترکیبی از رنگ های سفید و سبز دید .
شما ممکن است بپرسید : « چه کسی چشمانش را گشود ؟ »
سوال بجایی بود . در حقیقت خود او هم این سوال را از خود پرسید و بلافاصله به دنبال جواب گشت .
اولین چیزی که به ذهنش رسید یک نام بود : 'جاکوب ادینگتون'
با خودش گفت : « این جاکوب ادینگتون باید حتماً آدم معروفی باشد ... چون اسمش در ذهن من در رتبه نخست قرار دارد ! »
اندکی عمیق تر کند و کاو کرد . دید در رتبه دوم نام پیامبرش است ! یعنی جاکوب ادینگتون از پیامبرش هم مهم تر بود ؟
این برایش عجیب بود و مشکوک . چند ثانیه بیشتر اندیشید و بعد ...
یادش آمد جاکوب ادینگتون خودش است ...
و این طبیعی است که اسم یک نفر در ذهن خودش در رتبه نخست باشد ...
هر چند جاکوب ادینگتون آدم معروفی نبود ...
سعی کرد چشمانش را ببندد تا از کابوس بیداری رهایی یابد .
فیوچروسکوپ . فصل ۷